Slapen in de kerk
Uit het boek Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen had ik al begrepen dat er ook kerken waren die onderdak boden aan fietsers. Het lijkt hier op dit deel van de Transamerica route helemaal populair. In Dayville kun je slapen in de Presbyteriaanse kerk. In Mitchell was de bike hostel ook de locatie van de Community Church. Gastvrouw Jalet bedankte mij en collega Nederlandse fietser voor onze komst. If you can do something nice for people you don’t even know, that makes this world a better place. Een beetje de omgekeerde wereld, wij moeten haar bedanken, voor het verschaffen van onderdak. Het valt op dat veel Amerikanen erg gastvrij, behulpzaam en vriendelijk zijn. Dat heeft niets te maken met politieke voorkeur. Het geldt zowel voor de liberals in Massachusetts en op Long Island als voor de Trump aanhangers in Pennsylvania als voor de Mormonen in Idaho.
Vroeg klaar
Met zonsopkomst vertrokken. Ik werd een beetje opgejaagd door mede fietser John (van de vroeg vertrekken Amerikanen). Hij is uiteindelijk voor zonsopkomst vertrokken. Zijn maatje Michael ging vanwege problemen met zijn band/wiel met de bus naar Prineville. Ik ging op weg voor de 75 kilometer naar Prineville. Vijftien kilometer rustig omlaag, daarna twaalf kilometer klimmen met gemiddeld 5%, daarna 50 kilometer rustig dalen. De camping in Prineville zag er op Google Earth niet aantrekkelijk uit. Ik had geen zin in een motel. Er bleek tien kilometer voor Prineville een State park met camping te zijn, aan het Ochacha stuwmeer. Ik had voldoende eten en drinken bij me om de dag en avond door te komen. Dus om half elf zat de fietsdag er op. Om elf uur met mijn kopje koffie in mijn hangmat tussen de eekhoorntjes en met uitzicht over het meer.
Dor en droog?
Ik had het idee dat de oostelijke helft van Oregon dor en droog is. Het zou haast woestijn zijn. Wat ik nu zie en meemaak is veel begroeiing op de bergen en ook in de valleien redelijk wat groen is.
