Onrustig slapen
Alhoewel ik met luchtbed en slaapzak prima kon slapen, blijf je op een dergelijke plek alert voor geluiden en mensen die langs komen. Twee jongens van ongeveer 10 jaar oud kwamen langs om te vragen wat ik daar deed, of ik een dakloze was? Ze hadden nog nooit gehoord van iemand die dwars door Amerika fietste. Weer wat geleerd. Om middernacht kwam met getoeter een goederentrein trein door het stadje. Bij de ochtendschemering genoten van de zang van de vogels.
Wind
Ik heb ontbeten in Montevideo, een kilometer of 30 van Clara City. Daarna een stuk tegen de wind in naar het zuiden. Dat viel tegen. Zo lekker als het gisteren ging met wind mee, zo zwaar was het vandaag met tegenwind en zijwind, windkracht 5 Bft en 35 graden. Bij boerderijen met bomen een dubbel gevoel. Blij met de luwte, maar je mist de verkoeling van de wind. Mogelijk speelde de lange dag en korte nacht me ook parten. In Boyd, na 60 kilometer, een uitgebreide lunch gehad in het dorpspark, een douche en een tukje. De route na Boyd was ook simpel, 34 kilometer naar het westen en 6 kilometer naar het zuiden. Komoot wilde me over grindwegen leiden. Dat vond ik geen goed idee. De asfaltwegen waren ook rustig, om de 10 minuten een auto. Maar ondanks het asfalt was ik kapot aan het eind van de rit. Bij die laatste 6 kilometer tegen de wind moest ik regelmatig even bijkomen. Het is alsof je tegen een helling van 8% opfietst, zonder de beloning van het bereiken van het bereiken van de top.
Geen vetpot?
In het gebied enorme akkers met mais en andere gewassen, grote silo’s en werktuigen, maar bescheiden huizen. Het lijkt er op dat het bestaan voor deze boeren geen vetpot is.
South Dakota
Ik heb er niks van gemerkt, maar ik ben een nieuwe staat binnen gefietst: South Dakota. Gary ligt in South Dakota, tegen de grens met Minnesota aan. Ik slaap in een hotel in een voormalig Blindeninstituut.
